Het verkeerde kind

Na een lang verlof in combinatie met studieverlof voor B2 moest ik weer voor 1,5 jaar vertrekken naar Azie, een 3 maanden zwangere echtgenote in Vlissingen achterlatend, die alle zorgen en zaken die geregeld moesten worden, alleen moest zien op te lossen.

Nu was het in Vlissingen in die tijd niet abnormaal dat echtegenoten lang van huis waren. Het wemelde toen van koopvaardij - en marinemensen die lange reizen gewend waren. Dus steun van zeemansvrouwen onder elkaar was er natuurlijk wel, een ouderwetse vorm van mantelzorg.

Zo kon het gebeuren dat ik varend op het ms Van Cloon ergens tussen Hongkong en Fiji - net voor ik de dagwacht zou in gaan - van de sparks een telegram kreeg, dat ik vader geworden was van een zoon, ons B2 kind. Later zou er nog een dochter komen ons C2 kind maar dat terzijde.

Tijd voor een oorlam ‘s avonds. De second was vader geworden en dat moest gevierd worden.

Toen de term erop zat en ik met verlof naar huis mocht, was onze zoon ongeveer 12 maanden en zou hij voor het eerst zijn vader zien en ik mijn zoon.

Tot nu was ik voor mijn zoontje niet meer dan een foto, die op het dressoir stond. Als men zei: waar is je papa, dan wees hij naar de foto.

Mijn vrouw kwam me ophalen van Schiphol en vandaar reisden we naar Vlissingen. Daar gingen we eerst naar vrienden, die zolang op de kleine pasten. Zij hadden ook een kindje van zo ongeveer dezelfde leeftijd. Met elkaar konden die peuters het goed vinden en deelden bijvoorbeeld de box.

Toen wij de woonkamer binnenkwamen, waar de box met het nageslacht –twee blonde kereltjes, met dezelfde lengte, dezelfde kleertjes aan - stond, sprak de gastvrouw: Pak nu je eigen kind maar eens en geef het een knuffel.

Alles wat fout kon gaan ging natuurlijk fout: ik pakte het verkeerde kind. 50% kans dat het goed of mis kon gaan. Tot droefheid van de aanwezigen. Bij mij stond uiteraard het schaamrood op de kaken.

De eerste blunder na thuiskomst in het vaderland. Maar wat kan een vader op afstand nu herkennen, als er twee Hollandse peuters staan te koekeloeren naar die vreemde man, die ze nog nooit gezien hadden.

Ze zeggen wel dat moeders hun kind aan de geur herkennen, maar bij vaders die het kind nooit gezien hebben of geroken is dat niet het geval.

Mijn zoontje bleek de link met de foto op het dressoir en de man die ineens voor de box stond ook niet te leggen.

Het duurde geruime tijd voor hij mij als vader erkende en herkende want zeemanskinderen waren echte moederskinderen, die al die tijd alleen door hun moeder waren verzorgd, opgevoed. Nu lag er ineens een vreemde man bij moeder in bed en die begon overdag bevelen uit te delen.

Jammer, het was niet zo’n gedroomd begin van het verlof en het heeft even geduurd voor het weer goed is gekomen.

I.S. Schaafsma