De oude schoenendoos
Als je bezig bent om enkele foto’s uit de oude schoenendoos te digitaliseren en je komt dan deze foto tegen, moet je je oude brein wel heel erg inspannen om te weten, hoe was het ook alweer, vooral als dan de vraag opdoet ‘maak er een verhaaltje bij’.
De foto is gemaakt eind 1956 begin 1957 ik voer op het ss.Plancius als 3de WTK met baas Claus en Ron Holman als 2de WTK en Peters 3de WTK,
Greving en Roumimper als 4 wtk(?) Leerling WTK was Tom Caminga.
Tom heeft met zijn contacten kans gezien een elftal samen te stellen en hoe hij dit voor elkaar gekregen heeft is nog altijd een raadsel voor mij,
of het allemaal onderofficieren waren betwijfel ik maar we hadden een internationaal elftal voor die tijd uniek te noemen.
Tom, een fijne collega maar bovenal een goede vriend en aimabel mens, hij was de man die altijd in was voor een geintje je mag wel zeggen de gangmaker onder de WTK’S.
Zijn ouders woonden in die tijd nog in Jakarta op het terrein van de bekende CAS school waar zijn vader hoofd van de school was.
Hij was door zijn ouders naar Nederland gestuurd om aan de zeevaartschool in Terschelling opgeleid te worden voor WTK.
Na zijn einexamen is hij in dienst getreden bij de KPM en kon zo zijn ouders weer terugzien In Jakarta.
De Planciustijd met de WTK ploeg zoals boven omschreven is voor mij een van de fijnste periodes bij de KPM geweest.
Intussen was baas Claus vervangen door baas Hendriks en deze HWTK was ook getuige van mijn huwelijk op 18 januari 1957 en op het feest was vanzelfsprekend ook mijn fijne collega Tom Caminga aanwezig.
De moeilijke periode eind 1957 was voor mijn vrouw het moment om te vertrekken uit Indonesië en in September 1957 is zij met de Willem Ruys naar Nederland vertrokken
en ik contractueel nog tot November in dienst was bij de KPM. Het was deze periode september tot November 1957 dat Tom mij
- indien wij in Priok lagen met de Plancius – s’avonds meenam naar zijn ouders en waar wij s’nachts bleven slapen, op deze wijze bouw je een fijne vriendschap op.
Toen ik in november met veel problemen van het vliegveld Kemajoran vertrok zou ik nooit hebben kunnen vermoeden dat ik Tom Caminga nooit meer zou zien.
In mijn verloftijd (1958) is hij samen met Ron Holman - die toen met verlof in Breda woonde - nog bij mijn vader in Dordrecht op bezoek geweest maar ik was met vrouw op reis.
De moeilijke periode van de KPM is bij een ieder bekend en heeft mij doen besluiten een carrierre en een nieuwe studie op te pakken in de chemische technologie
en ben uiteindelijk van 1980 tot 2001 in dienst getreden van Chem-y GmbH een dochter bedrijf van DSM Nederland als technical manager later overgenomen door KAO Japan.
Ik heb van 1980 tot mijn pensionering in 2001 gewerkt en gewoond in Duitsland.
Het was in die periode dat ik regelmatig het blad 50 plus voor senioren kocht in Nederland en op op de bladzijde van ingezonden oproepen een foto zag staan
van de zeevaartschool Terschelling van het schoolbandje met aan de saxofoon Tom Caminga †.
De schrijver deed een oproep aan een andere student die ook in dit schoolbandje had gespeeld.
Direct via het blad 50 plus contact gezocht met de schrijver en deze bleek nu bij de VNS / Nedloyd gezagvoerder te zijn en had ook op Terschelling gestudeerd.
Ik wil niet in alle details treden die hij mij per e-mail heeft medegedeeld, nadat hij hem ontmoet had, toen hij als gezagvoerder Zuid-Afrika aandeed,
inderdaad is Tom overleden een de verschrikkelijke ziekte, nadat hij aan de wal in Singapore en Kaapstad als technicus in grote hotels heeft gewerkt.
Het is daarom dat ik graag dit artikeltje opdraagt aan een vriend, collega van de periode Plancius waar wij met veel plezier aan terugdenken.
Nieuwerbrug 9 Februari 2013
Ing. R. Beijk